Even Time Could Fly

    10...9...8...7...6...5...4...3...2...1... Time's up!

    Pressured? Well, you don't have to worry. There's neither an exam nor a challenge for you to meet within 60-second circle. Look; we are not playing inside the "Minute to Win It" studio. Yet, here lies the fact that everyone is within a setting spiced up with time pressure.The only difference is each of us is given with abundant time to do anything we want. No specific task to do. As in no pressure at all. It's the way how you use time paramaters that counts.

                                                    

   During the days where there was no definite medium of telling time, ancient men used to based it on the specific point where sun rays struck. If this was not the case, sun and moon were their time modifiers, which is still a general way of representing the division of two time frames---the day and night. But due to the geniuses of former generations of men, exact time is made even possible as clock was invented. With this, people are able to manage various tasks one at a time. Of how efficient or productive do people use time we'll be the real talk here.

                                                   

   You know what, of how long we exist is the measurement of how long does time play important roles in our lives. Existensially, we can't see it but technically speaking, time serves as guideline for everything we do. Imagine that the idea of time is absent. It feels like we're so unsure. We don't know whether we're too slow or fast on doing something. Or if we put equal priority to various tasks. Thus, it's a good thing that we have it. Ideally, there will be less incidents of cramming that might happen. Also, efficiency can be achieved.

   As one of the innumerable people who use it, I must say that I used to waste time at some parts of my life. And as what is run-of-the-mill, I used to procrastinate too. Mind you, there's always a thin line connecting long period of time and multiple tasks. Come to think of this: the longer the time period, the less tasks are accomplished. While, the shorter the time, the more tasks are made. Seemingly, it's because we tend to take long period of time for granted. We postpone doing things due to the notion that there's another day to accomplish those. Yet, as that other day came, nothing was made. See? So in the end, we'll realize how idiot were we for wasting all our time opportunities. Sometimes, we used to put the blame on someone or something. But the real thing is, it's us who made the fault.   

                                                

   Meanwhile, we tend to control time. Yes; we could probably control time by adjusting our clocks five minutes late or advanced, but still it's useless. Besides, who's the one who looks gullible here? It's us definitely! We tend to go through uncertainties because of our improper use of time, for forgetting how short life is and how fast time is, too. 

                                             

   I can still recall the film which thought me the real essence of time. "Click" is the title of the film. In the story, there's a man who was so dedicated to his job to the point that he forgot the reason why he's doing it---his family. He didn't even bond with them. What he wanted was to be promoted in his work. Until one day, he was given with a magic remote control by an Angel of Death. Through the remote control, he was able to pass forward time to his promotion. In short, he was able to control time. But of course, every action bears a consequence. He lost his family and; he got into the point that he had to leave in this world. From that, he realized what really matters. That it's his family. It just happened as he found out that all that happened to him was a dream. As he woke up from deep sleep, he rectifies all his flaws especially the improper use of time. 

   If cogitated, we don't even know when everything will come to an end. Will you want to be within a scene wherein you're almost at the dead end or point of no return? And though you want to do the U-turn approach, it's impossible? Well, that's the consequence of our irrational behavior towards time. So, while we have ample time, make sure that we've done all important things first. Remember, in our journey, we'll used to encounter signage stating "No U-turn!". Thus, this implies that we should be rational enough on seizing up time. We cannot bring back all those wasted seconds, minutes, and hours of our lives. 

                                    

   You know why? It's because even time could fly.

  Ang Sabi Ni Hopeless Romantic...

(Confessions of A Hopeless Romantic)

   "Palagi siyang nasa panaginip ko. Anumang gawing paglimot, di siya mawala-wala sa isip ko. Nakatatak na siya dito."

   Daig niya ang mantsa sa tindi niyang kumapit sa puso't isip ko. Isang mantsang kahit anong pilit na pagtanggal, matindi ang kapit. Hanggang sa siya'y maging tatak na di na mabura-bura. Isang tatak na palaging nagpapaala-ala sa aking kumplikadong istorya. Tatak na may pulso...tatak sa aking puso. 

              

   Paano kung mag-transform ang lahat ng mga nakasanayan mo sa isang peculiar ambiance, tapos ikaw walang ideya sa kung anong nagaganap? As in clueless ka. Ang hirap 'no? Puro adjustments. Gaya ko. Parang dati lang, ang lahat ay ordinary. Simple o payak. Humihinga ako at patuloy na tumitibok ang puso ko. Ni minsan, di ko nga inakalang magfa-falter ang aking heartbeat na gaya ng nangyayari ngayon. Lahat ng ito nabago dahil sa kanya...siya na laman ng bawat panaginip ko. Siya na gugustuhin kong makasama sa mahabang panahon.

   Alam mo yung pakiramdam na nakasama mo yung taong gustong-gusto mong makasama tapos ang saya-saya niyöng dalawa; kaya lang, bigla kang magigising at malalamang panaginip lang pala ang lahat? Kainis kaya. Masyadong paasa. Tayo naman, natural na umaasa. Tapos di ka pa makukuntento kaya pipilitin mong i-revive ang naputol na masayang panaginip. Kaso, di na talaga pwede. Eh di mas lalong masakit? Makakatulog ka nga kaya lang ibang scene na ang ipinapalabas sa panaginip mo. Wala rin, di ba. At some point, maaaring sumaya ako kasi nakasama ko siya sa panaginip ko pero deep inside, nasasaktan ako. Kasi posible lang ang mga bagay na gusto ko sa mundo ng kawalan. Eh, as if naman na gugustuhin niyang sumama sa akin sa mundo ng panaginip. Isa pa, ipinahihiwatig lang ng mga panaginip ko na ang makasama siya ay napaka-imposible pang mangyari. Kung sa panaginip pa nga lang, natatapos na ang istorya namin nang hindi pa nagha-happily ever after, sa totoong buhay pa kaya? Kaya naman, talagang gugustuhin kong matulog na lang din. Yung walang gisingan. Yung tipong tanging siya lang ang makakapagpabangon sa akin sa matagal na pagkakahimlay. Parang Sleeping Beauty lang.

                                              

   Kahit mahirap at masakit, tinatanggap ko ang ganitong mga senaryo. Ganito ata talaga ang buhay naming mga hopeless romantic. Iniaasa ang lahat sa tadhana maging sa panaginip sa pagbabaka-sakaling masilayan ang hinahangaan. Seemingly, kasiyahan ang dulot nun sa amin kahit temporary lang. Kaya lang kaakibat nito yung masakit na parte eh---na gigising tayo at mare-realize nating iba pa rin pala kung ang lahat ay magiging bahagi ng reyalidad...na sana totoo na lang ang lahat. Yun nga lang, mapagiisip-isip mong hindi rin naman puwede. Kasi kumplikado. Kasi masyadong mapangarap, ambitious kumbaga. Di another pain na naman yun? Ganito...ganito ang palagi kong nararamdaman sa bawat araw, buwan at taong lumilipas. Yung feeling na kino-construct yung puso ko pag napapaginipan ko siya together with me; then bigla ring idine-demolish pag napagtatanto kong everything is within a dream. Kapag natulog naman ulit ako with matching sweetness overload 'coz of him, parang nire-reconstruct ulit si heart; kaya lang, pag nagising na ako karaka-raka ring inire-redemolish ang kaawa-awa kong puso. Tortured na nga ito sobra eh. Tipong battered heart lang. Abusadong-abusado niya. Kung pwede nga lang ipapakulong ko siya sa kasong heart abuse eh. Kaya lang napaka-unreasonable ng dahilan ko. Isa pa, nagpapa-abuso rin naman ako. Kaya medyo may fault din ako dun. Palagi siyang tumatakbo sa isip ko...gumugulantang sa'king puso.

                                            

   Lumipas ang mga taon na puro pangarap. Mga pag-aasam na baka may chance. Na baka posible. Naisip ko nga, napaka-unfair ni Mr. Kupido eh. Yung feeling na tinamaan niya ako ng pana niya na naging dahilan para umibig ako sa taong 'to; pero siya mukhang di niya pinalasuhan. Nakaka-disappoint lang. Pero andun yung hope ko na baka papalasuhan din naman si crush ni Kupido. Di nga lang ngayon. Di bukas. Baka next next time pa. Ang problema, kailan naman kaya yung next next time na yun? Magbibilang pa ba ulit ako ng mga taon? Di ko alam. Bahala na...pero habang patagal nang patagal, lalo akong nahuhulog sa kanya eh kahit alam kong he's not there to catch me. At the same time, mas lalo akong nahihirapang sumuko sa nararamdaman ko. Wala eh. Tanga na kung tanga.

   Ang hirap lang kasi patay na patay ako sa kanya samantalang siya walang pakialam sa presence ko. Nagkakasalubong kami pero wala akong makitang spark sa kanya na gaya ng sa'kin. Ni wala rin akong marinig na mala-drum rolls na sound effect sa puso niya. Ang plain. One-sided lang ang lahat. Minsan nga nang tumingin ako sa langit, may nakita akong wishing star. Dagli kong pinikit yung mga mata ko sabay sabi ng mga katagang: "Ibigay mo naman sa'kin 'tong taong to oh," habang nagpa-flash sa gunita ko yung mga nice features niya...mga simpleng rason kung bakit naa-abnormal si stupid heart. In fact, kabisado ko nga ang tunog ng kaniyang mga yabag. Sa tuwing naririnig ko ang mga yabag niya sa kalsada, ititigil ko ang anumang ginagawa ko para lang pagmasdan siyang nakatalikod habang papunta sa bahay nila. Di ko nga maiwasang mangarap na balang araw, sana mayakap ko ang likod niyang iyon. Na sabay kaming maglalakad papauwi sa aming bahay. Pero yung bulang naglalaman ng mga pangarap na ito, biglang puputok kasi alam ng isip kong di rin naman pwede. Ang sakit talaga. Parang ina-accupuncture ang puso ko. Mali at walang patutunguhan ang mga gusto ko pero patuloy kong pinaglalaban. Try lang. Pag napagod na akong mag-try, di tama na. I'm ready naman to face all the unforeseen possibilities. Of what might happen, I don't have any idea. All I know is I'll be working under positivity.

   Tsaka ganito naman talaga pag love na ang usapan eh. Kahit alam mong ang paggawa ng isang aksyon na hindi tama ay makakasama sa'yo, di mo iniintindi. Kahit wala ng patutunguhan, pilit nating hinahanapan ng malulusutan. Malay natin, mag-work di ba? Yung tipong pamantayan ng ilan sa atin ang kasabihang, "Try and try until you die. If you die, at least you try." Isa pa, love really moves in the absurdest way. Ironic at the same time. We tend to love those who hurt and can't love us back. We also take risks and seize up all the chances just to find true love. Ako nga eh, di ba? 

                                              

   Para akong isang manlalaro na di pa man nagsisimula ang level 1 ng isang game, dehado na. At kahit alam kong dehado na ako, sumusugod pa rin ako. Kasi di ko naman ito ipu-push kung di mahalaga sa akin ang pinaglalaban kong premyo...ang love na patuloy na sine-search ng karamihan sa kung saan-saan kahit pa nga ata sa dulo ng walang hanggan. Corny pero wag mong itatanggi yung totoo. Ikaw din, sino ba ang niloko mo? Kaya nga nagpapakatotoo ako.

   Saka, wala talaga eh. Lagi siyang laman ng mga panaginip ko. Anumang gawing paglimot, di siya mawala-wala sa isip ko. Nakatatak na siya dito. Tila isang tatak na may pulso...tatak sa aking puso.

-Hopeless Romantic